Ποιος μπορεί να σε συγκρίνει
και να μην σε θαυμάσει.
Στέκεις λαμπάδα
ανάστασης θωριά.
Του Βοσπόρου εσύ ο Ήλιος
τη μέρα να χαράξεις.
Κυρά μου δόξα Παναγιά
κάνε στον Οίκο σου να λειτουργηθώ.
Δάκρυ με κόφτει δίχως συμπόνια,
δίκοπο Αγαρηνό μαχαίρι.
Μπρος ο ιερέας πίσω τα παιδιά
μπαρουτοκαμένα
με φωτιά και δάκρυ αναθρεμμένα.
Ο χρόνος πισωπατεί
ενώνεται το χθες με τούτη τη στιγμή.
Γονατισμένη όλη η εκκλησιά
μ’ αναφιλητά κλαμένη
προσκυνά τον Λόγο ματωμένο.
Με γόνατα από φόβο λυγισμένα
δέεται στην Παναγιά
«Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε·
ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
ἵνα κράζω σοί·
Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.»
Αντώνης Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.